υιή

(I)

και αιολ. τ. ὑά, ἡ, Α

(κατά τον Ησύχ.) κόρη, θυγατέρα.

[ΕΤΥΜΟΛ. Υποχωρητ. σχημ. από υἱός].

————————

(II)

ἡ, Α

(κατά τον Ησύχ.) (στην αιτ.) υἱήν

«τήν ἄμπελον».

[ΕΤΥΜΟΛ. Άγνωστης ετυμολ. Κατά μία άποψη, ο τ. συνδέεται με τη λ. υἱός, αν θεωρηθεί το αμπέλι ως παιδί τού δέντρου στο οποίο στηρίζεται. Ο τ., εξάλλου, θα μπορούσε να συνδεθεί με το μυκην. wejewe = *υἱῆFες, πιθ. «αμπέλι»].